De muren van Zuidplein zijn te herkennen aan hun typische repeterende geometrische vormen. Hoe deze vormen worden waargenomen hangt af van de tijd op de dag, schaduwvorming, maar vooral het punt van waaruit je kijkt. Als je aankomt bij de muurschildering, zie je vooral een wit vlak. Al lopend opent het werk zich en zijn er diverse verticale banen zichtbaar. De banen worden ritmisch afgewisseld met in elkaar overvloeiende tonen. Aan het andere einde van het pad sluit de muur zich weer in een zwart vlak. Veel later op het gele pad zul je de schildering wel in zijn geheel kunnen zien, maar klein en in de verte.
Elke positie op het pad heeft een unieke kijk op de muur. Onze waarneming richt zich altijd maar op een deel van de realiteit. Het is de tussenruimte van een verzameling gebeurtenissen gezien vanuit één enkel perspectief. Je kunt je positie veranderen, maar er blijft maar één waarneming tegelijkertijd mogelijk. Dit werk gaat heel letterlijk in op hoe je als levend wezen één ervaring hebt van de realiteit. Die ervaring ondervinden we dagelijks en zijn heel praktisch terug te vinden in bijvoorbeeld Buurtbuik Tarwewijk.
BuurtBuik Tarwewijk strijdt namelijk tegen voedselverspilling en versterkt tegelijkertijd het netwerk van de buurtbewoners. Wekelijks wordt er een heerlijke maaltijd gemaakt van voedsel dat anders wordt weggegooid. In plaats van verspilling, vormen zich sociale verbanden doordat het de bewoners van Tarwewijk samenbrengt. Het zet aan tot een systeem van onzelfzuchtigheid en zorgt voor sociaal netwerk.
Zo is het maar hoe je naar iets kijkt, je bewust bent van wat je niet ziet, en wat dat vervolgens teweeg brengt.
Lees hier het wijkcollectie verhaal van de BuurtBuik in de Tarwewijk, waar Jelmer zich door liet inspireren.
Instagram @jelmer.noordeman